“Mustafa Kemal’in Askerleri” bu oyunu bozar

“Mustafa Kemal’in Askerleri” bu oyunu bozar

Mustafa Kemal’in Askerleriyiz

Feza TİRYAKİ

Gençlerle bağırmak varmış ölmeden, Mustafa Kemal’in askerleriyiz diye. Düşümüzde görsek hayra yormayacağımız şeyleri yaşıyoruz son yıllarda. Vatanı Atatürk düşmanlarına elimizle teslim ettikten sonra uzun bir uykuya yatmıştık.

 

Nasıl oldu bir mucize mi gerçekleşti, yoksa çok uzun bir düşte miyiz, uyanınca bitiverecek mi tüm bunlar, neler olacak bilmiyorum ama tek bildiğim bu yaşadıklarımızın bir ilk oluşu.

Hafta sonunda, geçtiğimiz Cumartesi günü gençlerin çoğunlukta olduğu bir Türk topluluğuyla, yaban elde, elin memleketinde elimizde bayraklar, dilimizde Türkçe söylemler yürüdük.

Gurbette yaşayanlar bilir, el memleketinde yaşamak çok zordur, oralarda hep konuk olduğunun bilincinde yaşarsın. Gölgesinde oturduğun ağaç, dokunduğun çiçek, nefes aldığın hava, baktığın gökyüzü bile sana farklı görünür. Otu kuşu bile yabancı gelir. Hiç biri senin değildir, hepsi yabancıdır, ellerindir, çünkü orası vatanın değildir…

Orada yaşayan işçi çocuklarını eğitmek, dillerini öğretmek için oradasın, sen konuksun düşüncesini bir an bile aklından çıkaramazsın… Oralarda ders yaptığımız, kapısını verilen anahtarla açıp kapattığımız, bize verilen sınıflarda vatanı yaşadık, yaşattık yalnızca.

Atatürk’ün resmi kürsünün üstünde duvarda dururdu. Bayrağımız yanında. Türkiye haritası yan duvarda, Türkiye resimleri bir uçtan bir uca asılı… Kapının yanında girişte Atatürk’ün Gençliğe Hitabı olmazsa olmazıydı sınıflarımızın.

Türkçe sözlükler, atlaslar, ders kitapları, duvar resimleri hepsini hepsini yurt dışı temsilciliklerimiz verirdi isteyen öğretmene.

Sınıfa girerdik: Türkiye. Çıkarsın: El memleketi.

Bu çelişkiyle yetişti genç kuşaklar. El memleketinde çocuğum yitip gitmesin diyenlerin çocukları, bu nedenle evde kendileriyle Türkçe konuşulan, töresi geleneği öğretilen, dinine bağlı yetiştirilen, Türkçe dersine katılan kuşaklar… 

İki dünya arasında gidip geldiler. Bir oraya, bir oraya… Bir yanda yaşadığı yer, diğer yanda ait olduğu, köklerinin bulunduğu yer…

Onların duyduğu duyguyu biz anlarız da, onlarla yaşamayanlar, gurbeti bilmeyenler eminim anlayamaz…
Yurtdışındaki bu gençliği bir de bu gözle görünüz. Bataklıkta açan nilüfer çiçekleri sayınız onları. Başka kültürde erimeyenler, direnenler…

Önceleri, Akape adlı bu parti başa gelmeden önce demek istiyorum, yurt dışında terör örgütü yandaşları gösteri, yürüyüş yapardı. Akape’yle bunlar çok iyi anlaştıklarından beri yurtdışı gösterileri kesilmişti, uyuşturucuyla, haraçla, öldürdüğü insanların kanıyla beslenen bu örgütün Avrupa sorumlularının işleri işti, istekleri tıkır tıkır yapılıyordu.

Yürüyüş demek, bu eli kanlı örgüt üyelerinin ve onların kandırdığı, zorla iteklediği vatandaşların, örgütün kirli bezleriyle, cani başının resimleriyle bağrışması, çığrışması, insanları ürkütüp korkutması demekti… Türkiye Cumhuriyetine küfür edilmesi, Türk bankalarının camlarının kırılması, Türk konsolosluklarının taşlanması, Türk işyerlerinin tehdit edilmesi, haraç vermeyene saldırı, bayrağımızın yakılması, karanlık yüzlü bir takım insanların ortalığa dökülüp saçılmasıydı, o zamanlar yürüyüş, gösteri denilince akla gelenler… Saldırganlık, küfür, yüzlerde bile açıkça görülen, memleketimize karşı öğretilmiş, güdümlü, birikmiş nefret…

Böyle gösterileri görenler yollarını değiştirir, kaçışırlardı, aman bana bir şey olmasın, kim vurduya gitmeyeyim, bunları Almanya şımartıyor, sırtlarını sıvazlıyor derlerdi sıradan vatandaşlarımız bile… 

Devletimizin bu durumlara ses çıkarmamasına, bir yaptırım uygulamamasına üzülürdük. Utanırdık çıkan görüntülerden. Türkler denirdi gazetelerde bunları yapanlara, devletlerine saldıran, sözde, vatanlarında işkence gören Türkler. Adımız karalanırdı…

Her yapılan kötü işin, adam yaralamanın, cinayetin, şunun bunun suçlusu Türk vatandaşıysa eğer, Türkler yaptı denirdi yapılanlara.

Ayrımcı gösterilerde Kürt olurlar, adi suçlarda adları Türk oluverirdi yeniden, dış basında ayrılıkçıların…

*

Gün gelecek devran dönecek, Atatürk’ün gençliği de kendine sahip çıkacak, yollara dökülecek… Kim bunu bilebilirdi?.. 

Daha düne kadar hayaldi böyle bir şey…

Almanya’ya gelen birinci ikinci kuşağın çocuklarının öğretmenliğini yaptı bizim kuşak. Tek sözcük Türkçe bilmeyen çocukları için Güneydoğulu vatandaşlarımız topluca yerleştikleri bir küçük kentte kendilerine Türk öğretmen istemişler. İlk görev yerim orasıydı. Orası sonraki yıllarda terör örgütünün cirit attığı, boy gösterdiği bir yer oldu. Yetmişli yılların ortalarında tam tersi, ülkesine, milletine bağlı insanlardı Türkiye’den göçen vatandaşlarımız, terörle, teröristle bir ilişkileri yoktu…

Hem yurt içinde, hem yurt dışında bölücülük başlatıldığında, terör örgütü kan döküp canlar yakmaya başladığında, bunlar, kanla, uyuşturucuyla, haraçla beslenenler iyice palazlandılar…

Sonra palazlandıkça şiddeti artırdılar, dediğim gibi her hafta sonu kent meydanlarında Türkiye’ye karşı yaptıkları gösterilerle göz korkuttular, duyanı duymayanı, bileni bilmeyeni Türkiye’ye karşı doldurdular… 

Öyle bir hava yayarlardı ki sanki Türkiye’de hepsi takipte, Türkiye’de vatandaş ayrımı var, Türkiye yaşanmaz bir yer, Türkiye diktatörlük, Türkiye’de insan hakları yok, teröristler masum hak arayan çocuklar…

Çıkardıkları Türkçe gazeteleriyle devletimize kin kusarlardı oralarda. İşledikleri cinayetlerden övgüyle söz edebilirlerdi, yasal olarak korunurlardı, görürdük…

İşte, sonra da, bekledikleri işbirlikçi, devletinin kurucusunu, temel ilkelerini sevmeyen, Cumhuriyet öncesine geri dönüşü, Osmanlıyı düşleyen, yayılmacıların sözünden çıkmayan, onların, milletçe yırtılan, yüz yıl öncenin Anadolu’yu bölme- paylaşma (SEVR) planını yeniden hortlatmalarına ses çıkarmayan bir iktidar geldi başımıza…

Bir geldi, pir geldi…

Bitmiş terör yeniden canlandırıldı. Teröristle mücadele değil müzakere başlatıldı, ülkemizde. Atatürk devrimleri tek tek yürürlükten kaldırıldı… Öyle ileri gidildi ki, teröristin diline doladığı devletimizin simgesi, Türkiye Cumhuriyeti’nin kısaltılmış yazımı “TC” simgesi devlet kurumlarından indirilmeye bile başlandı.

31 Mart gerici ayaklanmasının başlatıldığı kışla olan Topçu kışlasının, Taksim’de beş yüz yıllık doğal park alanı kaldırılarak yerine yeniden inşa edilmek istenmesiyle başladı gösteriler. Tarihteki bu gerici isyanı bastıran Mustafa Kemal’in ordusu Hareket Ordusu’ndan, Türk ordusundan intikam almak için yapılacak bu işe, bu gizli Cumhuriyet düşmanlığına, işin aslını bilmeden yalnızca çevre için önce çevreciler direndi, aralarında bölücüler bile vardı, bakın biz artık terör örgütü değiliz, biz bildiğiniz meleğiz demek için, milleti kandırmak için birileri de sızdılar ilk gruba. Sonra gençlik durumu anlayınca iktidara geçit vermedi. Korku duvarını aşan, on yıldan uzun süre sindirilen, bastırılan, çağdaş Cumhuriyetini geri isteyen gençlik ayaklandı… Halk her kentimizde gösteriler başlattı, gençliği destekledi. 

Gerici isyanı bastıran Mustafa Kemal’in ordusuna o devirde çapulcu demiş gericiler olayı aktarırken. Günümüzde bu gericilerin torunlarının, iktidarı ele geçirenlerin kendilerine karşı duranlara ısrarla “çapulcular” demesi bu yüzdendir dedi tarihçimiz Sinan Meydan.

*

Aynı anda bütün dünyada da başlatılan gösterilerden birini yaşadım işte geçen gün…

Üç bine yakın Türk toplandı kent meydanında. Atatürkçü Düşünce Derneği ile bir gençlik kuruluşu (TGB) ortaklaşa düzenlemişler etkinliği.

Annelerinin karnında atkıyla bağlı iki aylık bebeklerden, bebek arabalarıyla, yürüteçlerle getirilen küçük çocuklardan, sakat arabalarıyla gelen yaşlılardan tutunuz, her yaştan insan toplanmıştı.

Gençlik, en çok da gençlik… Hiç aksansız, su gibi akıcı Türkçe konuşan gençlik… Sorduklarımın neredeyse hepsi ya üniversite öğrencisiydi, ya üniversiteyi yeni bitirmişti… 

Çalışan genç anne babalar, orta yaşlılar, emekliler… hepsi oradaydı…

Oğullarıyla, kızlarıyla gelen babalar…

Yürüyüşün düzenini sağlayan, çarpıcı söz, savsöz ( slogan) söylemeyi başlatan, bitiren, marşlar okutan, gruba sızmaları önleyen, canla başla uğraşan kızlı erkekli gençler…

Sinem, Gizem, Ebru, Süheyla, Aylin, Hayat, Zerrin, Sevim, Neriman, Hatice, Engin, Önder…

Kadınlar ele almıştı işi. Atatürkçü Düşünce Derneğinin genç başkanı Aysun, yanında gençler…

  

Yürüyüşü öyle bir düzenlediler ki, bir şölen havası yaşandı. Büyük boy Atatürk portresi, altında Atatürk’ün imzasıyla olan o ünlü çizim, ortada ellerde taşındı. Dev Türk bayrağı da öyle. Gelenlere bayrağını al da gel duyurusu yapılmış. Herkesin bayrağı elinde, bazı gençlerin sırtlarında, göğüslerinde… Küçük çocukların yanaklarında bayrağımızın hilali boyalı. 

Ellerde yazılı yaftalar (pankart). Birinde şöyle yazıyordu:

“Olmasaydın olmazdık Mustafa Kemal Atatürk!”

Diğeri şöyle: “ Her yer Taksim, her yer direniş.”

Davul zurna tutulmuş, önde memleket havaları çalıyordu. Meydanda bir güzel halay çektiler, oynadılar. İktidarı istifaya çağırdılar toplananlar. Tencere tavasını alıp gelenler de vardı. Kaşık çalarak tangır tungur ortalığı çınlattılar…

İlk kez el meydanları Türk bayrağı gördü. Çoşkulu, bayrağına tutkuyla bağlı, temiz yüzlü gençler gördü… Gelincik tarlası gibiydi uzaktan kalabalığın görünüşü…

Tam yürüyüşe geçilecekken meşaleler patlatılarak, tüten dumanlar arasında “Çarşı” yazılı kocaman bir yafta eller üzerinde dolaştırıldı. Alkış kıyamet koptu…

Ötede bir yerlerde de terör örgütü yandaşlarının gösterisi, acele kurulmuş bir çadırları vardı. Bağırta bağırta müzik çalıyorlardı.

Ne zaman kurulmuş bilmiyorum bir dernek de araya karıştı, ellerindeki basılı kağıtları dağıttılar. DIDF imiş kısaltmaları. Demokratik İşçi Dernekleri Federasyonu da açılımları. 

Bir yerde hareket olur da çeri çöpü boş durur mu? Haini, satılmışı uyur mu?

Bunlar da dağıttıkları yazıdan anlaşılıyor, bölücüleri destekleyen, dıştan beslemeli bir dernek:

“Yaşasın uluslararası dayanışma!” yazmışlar. Uluslararası bir oluşum ne zaman destekler bir ülkeyi? Avrupa devletleri çıkarlarına bakar. Sömürgecidir hepsi. Bosna’daki toplu katliamları bile seyrettilerdi unuttunuz mu? 

Türk Kurtuluş Savaşı öncesini hatırlayın, vatanımızı nasıl paylaşmışlardı… Öncesinde milyonlarca Türk’ü Balkanlarda öldürdüler. Çanakkale’de Türk’e acımasızca saldırdılar. Onlara kalsak şimdi hepimiz köleydik, devletimiz falan da yoktu, yurdumuzu bu uluslar işgal etmişti, öyle değil mi? Bunlar, Avrupa’nın değişik ülkelerinde bu adla örgütlenmişler. İngiltere’de ise Türk- Kürt Toplumu Dayanışma Merkeziymiş adları:

“Irkçılığa ve milliyetçiliğe dur diyelim!” diye de bir başlık atmışlar. Ulusal simgeleri taşıyanlara -kendi sözleriyle- ulusalcı pozlara bürünenlere, ulusalcı, milliyetçi çevrelere karşılar.

Son sözleri en tehlikeli en bölücü söylem:

“Yaşasın Türkiye halklarının mücadelesi.” Bu söz, bölücü terör örgütünün, sözde sol örgütlerin yıllar önceki söylemi. Dağıttıkları kâğıda resim olarak şu yaftayı koymuşlar:

“ Deniz olduk astınız, okyanus olduk, geliyoruz.”

İşin tuhafı yürüyüşte yürüyenlerin arasına karışmayı da bilmişler ki bu yaftayı çıkan resimlerde gördüm. Bir takım kişiler taşıyorlardı.

Başka bir bildirilerinde şöyle seslenmişler:

“Türk ve Kürt ulusu ve her milliyetten Türkiye halkı.” Bak sen kafadan bir ulus yaratmışlar. Ne diyelim: Olur olur, sen, de bunu, oldu!

Bölücülüğün daniskasını yapan ama sanki aynı amaçlar için mücadele edermiş gibi görünmek isteyenlerin bu sözleri kendilerini ele vermiştir sanıyorum.

Tıpkı bugün Taksim’de oynanan oyundakiler gibi, hazırlanan bir takım kişilerin, terör örgütü elemanlarının bir anda ortaya çıkarılmaları gibi… Baştan beri direnenler, gösteri yapanlar onlarmış, bu eli patlayıcılı saldırgan teröristlermiş gibi olayın çarpıtılarak halka anlatılması, algıların karıştırılması…

Gençler kör değil, oyunu görmüşler. İşte aynı anlamda yazılmış yüzlerce yorumdan gelişigüzel seçtiğim bir iki yorum. 

Emre: “ Molotofçular hazır mı? Hazır!.. Kameralar hazır mı? Hazır!.. Vali tweet attı mı? Attı!.. Tamam oyun başlayabilir.”

Ertan Yanardağ: “14 gündür Taksim’deyim, şimdiye kadar hiç Molotof atan görmedim. Kameralar meydana gelince onlar da ortaya çıktı. Maalesef her şey kurgulanmış.” 

Canan Demirbaş: “Taksim’de kötü hazırlanan, sırıtan bir senaryo ile günlerdir orada olmayan bütün televizyon kanalları bir anda hepsi yayında. Molotof atan artistler de hazır. Halka, “Bakınız biz haklıyız” filmi sunuluyor.”

Bu gösterilerde en çok söylenen söz, bir ağızdan bağırılan söz:

“Mustafa Kemal’in Askerleriyiz!” sözü. 

“Mustafa Kemal’in Askerleri” bu oyunu bozar, bu filmi çöpe atar mı?

Yeter ki hareket bir önderliğe kavuşsun, sulandırılmasın, araya bölücüler sızdırılmasın diyor çoğu kişi bu duruma…

Kimi çok endişeli yurtseverlerin, kimi umutlu…

Siz nasılsınız?

İlk Kurşun